متخصص بیماری‌های داخلی و نویسنده و منتقد سینما

این پزشک ۳۹ ساله یکی از بهترین نویسندگان و منتقدان سینماست که معمولا مقالاتش را در مجله فیلم به چاپ می‌رساند.

به گفته خودش سال ۶۹ دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه تهران شده است. اما در کنارش عشق و علاقه به سینما هم راحتش نمی‌گذاشته است.

خودش در وبلاگ اختصاصی‌اش (تخته سیاه) نوشته است: روزی چهار ساعت می‌خوابیدم و روزی دو تا فیلم می‌دیدم. سال ۷۰ بود که به مجله فیلم دعوت شدم (که آن سال‌ها آرزویم بود) و نوشتم و نوشتم تا حالا. الان هم مدتی ست که علاوه بر مجله فیلم در هفته نامه سلامت، ستون هنر و سلامت را راه انداخته‌ام و می‌نویسم. سینما و پزشکی یکی از ایده آل‌هایی ست که از ابتدا دوست داشته‌ام.

او یک بار در خاطراتش از مریضی‌اش نوشت و اینکه به خاطر جشنواره فیلم فجر از خانه بیرون آمده است: حس خوبی‌ست که هیچ دلیلی جز سینما نتواند تو را از بستر مریضی بلند کرد و چه خوش مرضی‌ست.

در مقالات سینمایی جلالی فخر می‌توان دغدغه‌های پزشکی‌اش را پیگیری کرد.

او در یکی از نقد‌هایش عدم واقع گرایی فیلم‌های مرتبط با پزشکی را زیر سوال برد و نوشت: ‌ نویسندگان و فیلم‌سازان ما نگاهی سطحی و ناکارآمد و گاهی پراشتباه نسبت به موضوعات مرتبط با سلامت دارند و مکرر از آن‌ها خواسته‌ایم تا با جامعهٔ پزشکی مشورت کنند… حتما این نمای کلیشه‌ای سینمای ایران هم در ذهنتان مانده که تنها نشانهٔ بدخیمی، خون دماغ ناگهانی‌ست.

آقای دکتر را بیشتر با مقالات سینمایی‌اش می‌شناسند ولی بد نیست بدانید که او دستی هم در فیلم سازی دارد. از سال ۷۹ به وادی فیلمسازی کشیده شده و تا به حال نه فیلم کوتاه کارگردانی کرده است. او در وبلاگش نوشته است: ‌ چاه نجوا را در باره چاه عریضه مسجد مقدس جمکران ساختم و در مجموع بازتاب بیش تری داشت و جزء آثار بر‌تر مذهبی شناخته شد. آخرین فیلمم سایه‌های روبرو بود که یک سال طول کشید. یک بار تا آستانه ساخت اولین فیلم بلندم پیش رفتم که نگذاشتند و نشد.